houdbaarheidsdatum

Gisterenavond was de installatie van de nieuwe gemeenteraad. Net als vorige keer ging dat in een fraaie stijl, met een opvoering van een cantate van Bach. Om precies te zijn: Cantate 29, Wir danken dir, Gott, wir danken dir.

Een opvoering hiervan is toch een gepastere opening dan bijvoorbeeld The roof is on fire van The Bloodhound Gang.

Landelijk gebeurt er momenteel van alles. Eurlings weg, en net de mededeling dat Bos ook vertrekt. Bij beiden denk je toch "is dit nu de echte reden?", maar ik heb wel begrip voor de motivatie van het besluit. Beiden lopen al de nodige tijd mee, en het bestaan van een bestuurder vergt heel veel tijd en aandacht. Je leven wordt bepaald en geregeerd door de politiek.

Zonder dat u nu op korte termijn een persconferentie van mij kunt verwachten, ook ik heb weleens momenten waarbij ik denk : waar doe ik het nog voor, is het me dit nog wel waard? Naarmate je langer in het politieke bedrijf acteert nemen dit soort gedachten toe en is de intensiteit heviger. De gedrevenheid is minder geworden, de irritatie neemt toe, en de twijfel komt: ben ik nog wel de juiste man/vrouw op deze plek?. Als deze twijfel ook toeneemt bij omgeving en partij, dan nadert de zogenaamde houdbaarheidsdatum.

Je moet een beetje gek zijn om wethouder te willen zijn. Waardering is 1 van de elementen die het af en toe nog wel leuk maakt. Het tegendeel is natuurlijk vervelend. Hoewel de gemeenteraad het in overgrote meerderheid niet steunde, beschouw ik de aan mij gerichte motie van treurnis van GB nog steeds als een mes in mijn rug. Ik denk dat ik me de afgelopen periode als wethouder goed heb ingezet voor de verwezelijking van GB-standpunten. Ik hoef daarvoor natuurlijk geen 'gouden duim', maar een motie van treurnis?

Om dit gevoel weg te poetsen ga ik het volgende doen. Ik ben nu wethouder en raadslid. Tijdens de raadsvergadering van 25 maart (er is dan denk ik nog geen nieuw college) dient het raadslid Binnendijk een motie van vreugde in.